Charakterystyka baroku w Polsce. Prof. Czesław Hernas dzieli barok na następujące etapy: barok wczesny (1580-1620), barok dojrzały (1620-1670), barok późny (1670-1730 (60)). Jak widać w baroku mieści się cały wiek XVII, a nie były to czasy spokojne, lecz lata wojen politycznych i religijnych. Autoportret Gorgio Vasari’ego. Giorgio Vasari, Olej na płótnie, domena publiczna. Mistrzowie renesansu w XV i na początku XVI w. osiągnęli „doskonałość”, a przynajmniej tak ocenił ich umiejętności „pierwszy historyk sztuki” Giorgio Vasari. Ich sprawność techniczna i precyzja w posługiwaniu się perspektywą były tak Oferujemy Ci lista 10 najlepszych artystów baroku, którzy byli prawdziwymi geniuszami malarstwa, rzeźby i architekturywraz z jego (często bogatą w wydarzenia) biografią. Powiązany artykuł: „Czym jest 7 Sztuk Pięknych? Podsumowanie jego właściwości” Artyści baroku, których powinieneś znać. Oczywiście jest ich znacznie więcej. Zobacz 2 odpowiedzi na zadanie: Europejscy artyści Baroku? najwybitniejszy tworca operowy- claudio monteverdi wybitny kompozytor- jan sebastian bach- komponowal on wszystkie gatunki i formy tego czsu (baroku) zarowno instrumentalne jak i wokalno-instrumentalne z wyjatkiem opery wybitny niemiecki kompozytor jerzy fryderyk haendel Molier- francuski komediopisarz autor m.in. Skąpca i Świętoszka Aleksym”, -„Pieśń o Rolandzie”, -„Rozmowa Mistrza Polikarpa ze śmiercią”, -„Satyra na leniwych chłopów”. Cechy epoki. To najdłuższa nowożytna epoka literacka. Wiek XII stanowi rozkwit scholastyki głównie za sprawą Św. Tomasza z Akwinu (kościelny sposób nauczania trzymający się ściśle dogmatów wiary). Wreszcie twórczość Arcimboldo wywarła wpływ na rozwój stylu barokowego, który pojawił się w dziesięcioleciach po jego śmierci. Artyści baroku często stosowali w swoich pracach podobne techniki iluzji i symboliki, a wielu z nich inspirowało się niekonwencjonalnym podejściem Arcimboldo do portretu. Polswiss organizuje w swojej galerii wernisaże, wystawy oraz aukcje dzieł sztuki. Partnerem Wielkiej Aukcji Charytatywnej jest również portal Artinfo.pl, na którym odbędzie się aukcja online. Portal istnieje od 2000 roku i jest najbardziej liczącym się i wiarygodnym źródłem informacji o rynku sztuki w Polsce. hSNy0HF. Nowością, jaką wprowadził Barok w dziedzinie malarstwa, było pokrycie ścian rozległą, iluzjonistyczną dekoracją malarską. Miała ona optycznie powiększać pomieszczenie, dawać wrażenie, iż mury się rozszerzają. Malarstwo iluzjonistyczne było monumentalne, charakteryzowało się teatralnością, ruchem, chęcią oddania nieskończoności. Typowa dla Baroku była też chęć łączenia różnych dziedzin sztuki. Tym samym w malarstwie iluzjonistycznym zacierały się granice między obrazem a architekturą. Malarstwo barokowe to także nurt sztalugowy. W nurcie tym powstało wiele szkół lokalnych, które znacząco różniły się miedzy sobą. Pośród technik przeważał światłocień, kontrasty barw i świateł, skróty perspektywiczne. Pod względem tematycznym sceny były bardzo zróżnicowane. Pokazywały np. wydarzenia z życia świętych, władców, herosów, postaci mityczne i mitologiczne, zawsze jednak rozgrywały się w podobnym otoczeniu. Stale towarzyszyły im strzeliste budowle, aniołowie, święci, postaci, które na wietrze unosiły się jak dym. Wprowadzano też chętnie tematykę pospolitą. Często tworzono obrazy zbiorowe. Miały one przedstawiać grupę osób, z których każda jest tak samo ważna. Z czasem charakter malowideł uległ zmianie – stały się one jaśniejsze, bardziej radosne i wyreżyserowane. Tematem malarstwa barokowego była również erotyka. Sensualizm panował zarówno w ujęciach przyrody, przedmiotów, jak i ludzkiego ciała oraz emocji. Sceny zmysłowe, nierzadko perwersyjne, opatrywano tytułami mitologicznymi lub biblijnymi. Stałym motywem sztuki była makabreska, brzydota. Większość barokowych dzieł opartych była na zasadzie symbolu i alegorii. Ważnym tematem w sztuce XVII wieku był również motyw vanitas – czyli śmierci i przemijania. Dużą rolę odgrywały biblijne przypowieści o marności świata, kruchości ludzkiego życia, nietrwałości dóbr materialnych. Do medytacji nad śmiercią zachęcały nie tylko pisma świętych, np. św. Ignacego Loyoli. Symbole śmierci zaczęły pojawiać się w akcesoriach kościelnych. Przemijanie i śmierć stały się elementami XVII wiecznych moralitetów. Na obrazach zaczęły pojawiać się motywy klepsydry i czaszki. Do wielkich przedstawicieli malarstwa barokowego należy Caravaggio. Jego twórczość, niedoceniona przez współczesnych, wytyczyła początek epoki w malarstwie. Artysta osiągnął mistrzostwo w realistycznym ukazywaniu natury. Na obrazach ukazywał krzepkich karczmarzy, grabarzy, ubierał ich w szaty Ojców Kościoła, zrywając tym samym z renesansową zasadą malowania szlachetnych postaci i w wyidealizowanym otoczeniu. Światło tworzyło na jego obrazach plamy, nie oświetlało jednolicie całości dzieła. Światło wydobywało w ten sposób na pierwszy plan poszczególne części malowidła, które autor chciał uwypuklić. strona: - 1 - - 2 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnij Najlepsza odpowiedź blocked odpowiedział(a) o 17:34: Giovanni Bernini-twórca kolumnady na placu w rzymie.(architekt) Peter Paul Rubens i Jan Vermeer van Delft- malarze Jan Sebastian Bach i Georg Friedrich Haendel- kompozytorzy Claudio Monteverdi-uznawany jest za ojca opery John Locke-filozof Rene Descartes(Kartezjusz) Filozof cytat : Myśle wiec jestem. Galileusz- potwierdził teorie Kopernika Isaac Newton-odkrył prawo powszechnego ciązenia(prawo grawitacji). Mam nadzieje że pomogłem :) Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Nazwa omawianego okresu etymologicznie wywodzi się od gatunku perły poławianej u wybrzeży Portugalii, zwanej „barocco”. Powiązana jest także z francuskim słowem „baroque”, które oznacza „bogactwo ozdób” i dobrze określa barok. Ramy czasowe tej epoki przypadają na wiek XVII. Jest to okres walk, intensywnej działalności inkwizycji i szerzących się chorób. Europie doskwiera wojna trzydziestoletnia, Francji liczne potyczki Ludwika XIV, Polsce powstanie Bohdana Chmielnickiego i potop szwedzki. W związku z tym filozofia, sztuka, architektura, malarstwo i wreszcie literatura tchnęły niepokojem i łamały dotychczasowe zasady, a artyści uwielbiali nadmiar ozdobników oraz patos. Stało się to elementem, dzięki któremu łatwo było rozpoznać barok. Definicja tej epoki zakłada wręcz powszechną skłonność do przesady, co łamało renesansowe poczucie smaku i harmonii. Barok — najważniejsze informacje Zdumiewanie niezwykłą formą to podstawowa zasada, która przyświecała artystom w nietypowej epoce, jaką był barok. Literatura tego okresu przepełniona była różnorodnymi środkami artystycznymi. Pisarze bardziej skupiali się na formie niż na treści. Najczęściej stosowano alegorię, oksymoron, anaforę, antytezę oraz hiperbolę. Te środki stylistyczne nierzadko wypełniały one dzieła literackie tak, że czyniły z nich skomplikowane utwory. Ponadto sięgano także po motyw śmierci i przemijania, czyniąc go wręcz tematem przewodnim niektórych kompozycji. Patrząc na dzieła z poszczególnych epok, łatwo dostrzec te przypadające na okres obejmujący barok. Cechy, które zauważalne są niemal natychmiast, to monumentalizm połączony z bogactwem dekoracji i ornamentów. Malarstwo i rzeźba barokowa to przede wszystkim umiejętne przedstawienie ruchu, światłocienie, wizyjność i mistycyzm. Niezwykła ekspresja dzieł tej epoki jest odzwierciedleniem trudnego czasu, w jakim musieli tworzyć artyści. Barok w czasach sarmackich Barok w Polsce dzieli się zwykle na trzy fazy: początkową (koniec XVI wieku), którą reprezentowali tacy autorzy, jak Mikołaj Sęp Szarzyński, Hieronim Morsztyn czy Piotr Skarga; dojrzałą (od lat 30. aż do 70. XVII wieku) związaną ściśle z kulturą sarmacką; schyłkową (do lat 30. XVIII wieku), w której pisali najwybitniejsi twórcy tego okresu: Wacław Potocki, Wespazjan Kochowski i Jan Chryzostom Pasek. Polski barok rozwijał się w nietypowy sposób. Związane to było głównie z krzyżowaniem się nurtów napływających z zachodniej Europy, Włoch i Hiszpanii, z kulturą obecną na terenie kraju. Szczególnie podatne na wpływ barokowej sztuki były prądy sarmackie, które i tak cechowała skłonność do przepychu i teatralności. Dwie twarze baroku Barok zarówno w Polsce, jak i na świecie miał dwa oblicza. Jedno było mistyczne i przeniknięte duchem kontrreformacji, drugie zaś — bardzo malownicze i związane ze świecką poezją dworską i okolicznościową. Doskonale obrazuje to twórczość najwybitniejszego polskiego poety tej epoki, Jana Andrzeja Morsztyna. Tę barwną epokę, która pozostawiła liczne dzieła architektury, malarstwa i literatury, przez długi czas niesłusznie pomijano i krytykowano. Ostatecznie jednak utwory artystów z tego okresu stały się inspiracją do wielkich dzieł literackich w Polsce i na świecie. Poznając barokowych pisarzy, artystów i rzemieślników wykuwających monumentalne dzieła, trzeba pamiętać o burzliwej historii, która kształtowała ich twórczość. Dzięki temu filozofia i sztuka tej niezwykłej epoki będzie wciąż odkrywana i interpretowana na nowo. Krótka charakterystyka epoki: Barok charakteryzował się różnorodnością tematów i form. Na określenie nowych tendencji w różnych krajach używano odmiennych terminów: gongoryzm – Hiszpania, marinizm – Włochy, sarmatyzm – Polska. Barok pojmowano jako sztukę kontrreformacji. Wizja świata była niespokojna i chaotyczna. Artyści zaczęli pokazywać w swoich postaciach niepokój, niepewność i niewiarę w możliwości człowieka. Nowa sztuka była początkowo skomplikowana, odwoływał się do intelektu odbiorcy. Artyści stosowali: koncept (łac. conceptus – ujecie) oryginalny pomysł kompozycyjny lub stylistyczny mający na celu zaskoczenie czytelnika, puetna – zaskakujące zakończenie utworu, dowcip – dostrzeganie niezwykłych podobieństw, paradoks – czyli myśl kłócąca się z powszechnym mniemaniem. Niezrozumiałą naturę świata najlepiej wyrażały sformułowania wewnętrznie sprzeczne. Świat nie jest harmonijnym porządkiem. Artyści widzą świat chaotyczny i zmienny. Sztuka opisująca taką rzeczywistość staje się śmiała, zaskakująca i dziwna. Podłoże społeczno-polityczne: 1545 – sobór w Trydencie, początki kontrreformacji, 1546 – pierwsze jezuicie kolegium w Polsce, 1600 – początek wojen polsko-szwedzkich, 1609 – rokosz Zebrzydowskiego, 1618 – początek wojny trzydziestoletniej, 1621 – bitwa z Turkami pod Chocimiem, 1648 – powstanie Chmieleckiego, 1651 – bitwa pod Beresteczkiem, 1655 – potop szwedzki, 1658 – wygnanie arian z Polski, 1655 – rokosz Lubomierskiego, 1673 – bitwa z Turkami pod Chocimiem 1683 – odsiecz Wiednia 1697-1763 – rządy Sasów w Polsce Barok to epoka pełna wojen domowych i kontrreformacji. Renesansowe nurty reformacji uległy załamaniu, a Kościół podjął próby reorganizacji. Na soborze trydenckim postulowano wzmocnienie władzy papieskiej, sformułowano oficjalną naukę Kościoła katolickiego oraz zaczęto przeciwdziałać reformacji. Utrwalenie zasad religii katolickiej miało przez sztukę o charakterze sakralnym, głównie przez architekturę, malarstwo, rzeźbę i literaturę. Wiele dzieł sztuki uległo zniszczeniu a ogłoszenie Indeksu ksiąg zakazanych zapoczątkowało kościelną cenzurę. Kościół chciał powrotu do estetycznego średniowiecza. Wszystkie te zjawiska zmierzały do przeciwdziałania reformacji i określa się je mianem kontrreformacji. Jezuici: Szczególną rolę w realizowaniu haseł nowego nurtu miał odegrać, utworzony w 1543r. przez Ignacego Loyolę. Członków zakonu Najświętszej Marii Panny Serca Jezusowego nazywano jezuitami. Jezuici zakładali szkoły dla ubogiej szlachty umożliwiając w ten sposób kształcenie, zakładali także biblioteki i drukarnie, Jezuici wyróżniali się wysokim poziomem intelektualnym. Wykorzystywali wszystkie metody by pozyskać wiernych. Kościoły jezuickie zaskakiwały wiernych bogactwem form architektonicznych i obfitością wystroju wewnętrznego (bogata ornamentyka). Kościoły olśniewały i przyciągały widzów. Stare kościoły przerabiano na styl barokowy. W kolegiach uczono pisania pobożnych wierszy i organizowano przedstawienia. Charakterystyka ludzi epoki: Twórcy baroku podkreślają przemijanie świata i wartości ziemskich. W człowieku dostrzegają dualizm jego natury, tzn. człowiek składa się z ducha i materii. Nastąpiło nasilenie chrześcijańskiej świadomości religijnej, tzn. pojawiły się programy odnowy moralnej i religijnej w ramach kościoła katolickiego. Wprowadzono formy religijności, które miały kształtować duchowość ludzi wykształconych i prostych. W okresie znanym jako Hiszpański Złoty Wiek Istniały dwa wyraźnie zróżnicowane nurty: literatura renesansowa, typowa dla okresu pierwszego, i literatura barokowa, typowa dla okresu drugiego. Dlatego barok w Hiszpanii był bardzo znaczącym ruchem i ma tak ważne nazwy w historii literatury, jak Góngora, Quevedo lub oczywiście Calderón de la Barca. W PROFESORZE chcemy Cię odkryć główni autorzy hiszpańskiej literatury barokowej i ich dzieła abyście mogli lepiej poznać tym razem w historii i najbardziej uznanych artystów w danym momencie. Zanim zaczniemy mówić o autorach hiszpańskiej literatury barokowej i ich dziełach, ważne jest, abyśmy na chwilę zatrzymali się, aby poznać Charakterystyka literatury barokowej. W ten sposób możemy tak bardzo zbliżyć się do tego nurtu artystycznego i estetycznego wpłynął na ogólny świat sztuki: malarstwo, muzyka, architektura itp. Barok był ruchem, który zaczął się końca XVI i rozbudowany w Europie do początku XVIII, przed nadejściem Oświecenia. Ta epoka jest naznaczona powszechnym rozczarowaniem: po renesansie ruch inspirowany klasyki i gdzie piękno, szlachetność i wielkie czyny są uwydatnione, teraz stawiamy na bardziej realną wizję życia i społeczeństwo. ZA najbardziej rozczarowana wizja w której głód, choroby i bieda są głównymi bohaterami. Barok zbiega się z okresem w historii, w którym istnieje kryzys społeczny, religijny i gospodarczy, elementy, które są niezbędne do zrozumienia nowego ducha artystów barokowych i ich specyficznej wizji świata. Główne cechy literatury barokowej są następujące: To jest odrzucenie cenności typowy dla renesansu. Postaw na złożone pisanie uczynić go bardziej estetycznym i kulturalnym, dlatego nie brakuje figur retorycznych. Przesadzona sztuka. Sztuka barokowa jest przesadzona i ekstremalna, pełna ornamentów i ma silny wpływ estetyczny, który można lubić lub nie lubić w równych częściach. Tego właśnie szukają: wpływu. Tendencja pesymistyczny przez ogólne rozczarowanie życiem i sztuką klasyczną. Duży ozdoby to, na polu literackim, widoczne jest przede wszystkim w teatr i jego uderzające i przeładowane zestawy. Wpływy religijne w sztuce literackiej, ze względu na kryzys, jakiego doświadczyło chrześcijaństwo wraz z reformą Lutra, która wstrząsnęła życiem europejskiego społeczeństwa i podstawami wierzeń. Już teraz zaczynamy spotykać się z autorami literatury hiszpańskiego baroku i ich dziełami, aby opowiedzieć Wam o najbardziej reprezentatywnym autorze tego nurtu: Calderón de la Barca. Właściwie to ciekawe, że jest najwyższym przedstawicielem, podczas gdy w rzeczywistości Calderón był ostatnim konsekrowanym artystą barokowym znanym w Hiszpanii. A ponadto jego śmierć jest naznaczona koniec hiszpańskiego złotego wiekul. Jednak to właśnie z tym artystą maksymalny blask literatury barokowej i teatru. Calderón był uznanym poeta i dramaturg z XVII wieku, ale pracował także jako ksiądz katolicki (stąd religijny wpływ niektórych jego dzieł). Podstawą jego teatru są literackie innowacje zaproponowane przez Lope de Vegę i jego Nowa sztuka tworzenia komedii, gdzie autor postawił na rodzaj teatru inny niż Arystoteles i dostosowany do współczesnego społeczeństwa. Wraz z Calderonem osiągnięto szczyt barokowego teatru w Hiszpanii, a jego prace są całkowicie osadzone w barokowym charakterze: prace pesymistyczne, z silnym wpływ Boga i religii, z kulturalnym i przeładowanym językiem oraz inscenizowanymi spektakularny. W obrębie Najbardziej znane dzieła Calderona, wyróżniamy: Życie jest snem Goblińska pani Wielki teatr świata Hrabia Lucanor Burmistrz Zalamea Ale oprócz Calderona są inni ważni autorzy hiszpańskiej literatury barokowej, których musimy znać i studiować. Tutaj zostawiamy wam jedne z najwybitniejszych i najbardziej wpływowych w historii literatury. Luis de Góngora (1561-1627) Gongora To jeden z najważniejsi autorzy barokowi kraj. W rzeczywistości był jednym z pierwszych wielkich nazwisk związanych z tym nurtem artystycznym i dlatego jeden z nurtów barokowych nosi jego imię: gongoryzm lub culterismo. Jego styl charakteryzuje się przeciążeniem, kulturą i wzniosłością, typem tekstu, w którym forma jest ważniejsza niż treść. Samotności wysłana przez Gongora to jedno z jego najważniejszych dzieł. Tirso de Molina (1579-1648) Oczywiście nie mogliśmy zapomnieć o Tirso de Molina, innym wielkim nazwisku hiszpańskiej literatury barokowej. Jesteśmy przed autorem, który przede wszystkim wyróżniał się w gatunku dramatycznym. Napisał wiele prac, ale najbardziej znanym jest Don Gil de las Calzas Verdes i oczywiście Oszust Sewilli. Franciszek de Quevedo (1580-1645) Rywalizacja Quevedo i Góngora jest dobrze znany w historii literatury. I to właśnie Quevedo, znacznie młodszy od Góngory, zaatakował tego wielkiego poetę i bronił konceptyzm jako ruch barokowy par excellence. Quevedo był bardzo utalentowanym prozaikiem, który pisał prace na wiele tematów (religijnych, filozoficznych, politycznych itp.). Jego najbardziej znana praca to: Historia życia buscón. Baltasar Gracián (1601-1658) Nadal odkrywamy głównych autorów hiszpańskiej literatury barokowej, aby porozmawiać o Graciánie, bardzo wybitnym autorze w dziedzinie proza ​​dydaktyczna i proza ​​filozoficzna. W przeciwieństwie do Góngory Gracián podążał za ruchem konceptyzm, ruch, który bronił tego samego znaczenia treści i formy. Jego najbardziej znana praca to: Krytyk. Francisco de Rojas Zorrilla (1607-1648) Przegląd autorów hiszpańskiej literatury baroku i ich dzieł kończymy opowiadaniem o Francisco Rojasa Zorrilla, pisarza z Toledo, który wyróżnił się w świecie literatury sztuką: Persyle i Zygmunt (1633), komedia, która odniosła duży sukces. Jednak Rojas Zorrilla współpracował wcześniej z wielkimi pisarzami rangi Calderóna de la Barca, z którymi współpracował Potwór fortuny. Jego styl był bardzo satyryczny, do tego stopnia, że ​​wzbudzał wielkie kontrowersje w niektórych recitalach i spotkaniach literackich.

artyści baroku i ich dzieła